6 Aralık 2016 Salı

Pearl Harbor Saldırısı

By , , , No comments


Pearl Harbor Saldırısı (Japonca: 真珠湾攻撃 Şinju-wan kougeki; İnci Körfezi Saldırısı, dönemin Japonca adlandırması: ハワイ海戦 布哇海戦 Hawai kaisen; Hawaii Deniz Savaşı, "Pearl Harbor Bombardımanı", "Pearl Harbor Savaşı" ve "Pearl Harbor Baskını" olarak da anılır.), Japon İmparatorluk Deniz Kuvvetleri'nin 7 Aralık 1941 (Japonya saatiyle 8 Aralık 1941) sabahı Hawaii adalarının Oahu adasında bulunan Pasifik Filosu ve Pearl Harbor askerî üslerine karşı düzenlediği sürpriz saldırıdır.
Operasyonun amacı, Büyük Okyanus'ta kuvvetle muhtemel olan bir Amerikan askeri müdahalesini önlemektir. Saldırı sonucu 12 Amerikan savaş gemisini ciddi şekilde hasara uğratmış veya batırmış ve 188 savaş uçağını imha etmiş, ve 2.403 Amerikan askeri ile 68 sivilin ölümüne neden olmuştur. Bununla beraber Pasifik Filosu'nun üç uçak gemisi, üssün önemli tankerleri, denizaltılar ve fabrika gemileri gibi unsurları limanda değildi ve zarar görmekten kurtuldu.

Saldırıya zemin hazırlayan gelişmeler

Japonya'nın yükselişi ve Çin-Japon Savaşı



Kanji İşiwara (Mançukuo'nun mimarı)

Anti-Komintern Paktına imza töreni (25 Ekim 1936, Japon İmparatorluğu Berlin Büyükelçisi Kintomo Muşankoji ve Almanya Dışişleri Bakanı Joachim von Ribbentrop)
Meiji Restorasyonu'ndan sonra, Japon İmparatorluğu Avrupa ve Kuzey Amerika güçlerine yetişmek için "Fukoku Kyōhei" (Zengin ülke ve güçlü asker) politikasını izlemiştir. Bu hızlı büyüme politikasını gerçekleştirmek için toprakları genişletmesi ve doğal kaynakları elde etmesi gerekmiştir.
Bunun için Japonya İmparatorluğu birkaç askeri harekâta başvurmuştur. 1894'te, Japonların Tayvan'ın kontrolünü ele geçirdiği Birinci Çin-Japon Savaşı ve 1904'te Japonların Çin Ve Kore Yarımadasında toprak kazanmasını sağlayan Rus-Japon Savaşı bu çekişmelerden bazılarıdır. I. Dünya Savaşı'ndan sonra Milletler Cemiyeti, Japonyayı Alman İmparatorluğunun Uzak Doğu ve Pasifik sularındaki sömürgeleri ve kolonileri ile ilgilenmesi şeklinde görevlendirdi. 1931'de Japonya Mançuların anayurdu olan Mançurya'da Mançukuo'yu kurdurdu ancak Amerika başta olmak üzere Mançurya'da çıkara sahip olmak isteyen ülkeler kukla devlet olduğu iddiasıyla suçladı.
Yaklaşık 1910'dan 1930'lara kadar ülke büyük ve modern bir donanma (zamanının en büyük üçüncü deniz gücü idi) ve ordu ile yaygın olarak askerileştirildi. 7 Temmuz 1937'de Japonya'nın 1. Piyade Alay ile Çin Milliyetçi Hükumeti'nin 29. Ordusu arasında Marco Polo köprüsü civarında meydana gelen küçük bir çatışma, iki devletin barışı arama çabalarına rağmen Çin-Japon Savaşına yol açtı.

ABD-Japonya ilişkisi



Japon ordusunun Nankin giriş töreni (17 Aralık 1938)


Japonya Başbakanı Hideki Tōjō (Orgeneral)


Dışişleri Bakanı Yōsuke Matsuoka ve Hitler (Mart 1941)


Japon İmparatorluk Deniz Kuvvetleri sancağı
Milletler Cemiyeti, ABD, İngiltere, Avustralya, ve Hollanda gibi devletler, Japonya'nın Çin'e saldırılarından rahatsız oldu ve uyarı ve diplomatik baskı ile karşılık verdiler.
24 Şubat 1933'te Japonya tepki olarak Milletler Cemiyetinden çekildi.
Japonya'da "ABCD kuşatması" (America, Britain, China ve Dutch'un baş harflerinden) terimi türetilmiş ve milliyetçilik duygusunu güçlendirmeye yardımcı olmuştur.
1939 temmuzunda Japonya üzerindeki baskıyı 1911 ABD-Japonya ticaret paktını iptal ederek arttırdı. Japonya Çin'deki askerî seferine devam etti ve Nazi Almanyası ile I. Dünya Savaşındaki düşmanlığı resmî olarak kaldıran "Anti-Komintern" Anlaşmasını imzaladı.
1940'da Japonya Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile üçlü anlaşmayı imzalayarak "mihver" devletlerini oluşturdu.
Japonya'nın bu hareketleri Birleşik Devletlerin hurda metal ve akaryakıt üzerine de ambargo koymasına ve Panama Kanalını Japon gemilerine kapatmasına neden oldu. Birleşik Devletlerin tepkisi, ABD'deki Japon malvarlıklarını dondurmak ve tam bir akaryakıt amborgosu uygulamak şeklindeydi.[2] Benzin Japonya için en önemli kaynaktı ve kendi kaynakları sınırlı olmakla beraber, Japonya'nın akaryakıt ithalatının %80'i A.B.D'dendi. Açıkçası, donanma ithal akaryakıt stoklarına güvenmekteydi.[3]
Diplomatik görüşmeler 26 Kasım 1941'de Başbakan Hideki Tojo'nun kabinesine bir ultimatom olarak açıkladığı Hull Notası ile doruk noktasına ulaşarak düğümlendi. Japonya kendini, Amerika ve İngiltere'nin isteklerine - ki Çin'deki çatışmaları durdurmak ve Çin'den çekilmeyi içeriyordu- uymak ile genişleme politikasına devam etmek arasında karar vermek durumunda buldu. Japonya geri çekilirse zor'a dayanarak kazanılmış bulunduğu konumunu ve uluslararası ortamda prestijini kaybetmek durumundaydı. Üstelik, ulusal güvenliğine hissedilir bir tehdit olarak, Pasifik / veya Doğu Asya ve Japonya etrafında batılı güçlerin kontrolünde bir etki alanının bulunmasından endişelenmekteydi. İmparator Hirohito zaten bazı askerî önlemler almıştı ve bunları harekete geçirmeye karar verdi, nitekim bu önlemlerden sonraki adım Birleşik Devletler, İngiltere ve Hollanda'yla savaştı. Zaten Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile mihver paktına imza atmak, Japonya'nın Mihver Devletleri ile beraber "Müttefik Güçler" ile savaşılacağı anlamındaydı.Bu saldırının olacağı muhtemeldi ve Amerikan komutanları bu konuda uyarılmıştı. Ancak Japonların böyle bir şeye kalkışmalarının imkânsız olduğu sanılıyordu.[4]
4 Eylül 1941'de İmparator tarafından Pearl Harbor'a saldırının göz önüne alınıldığı İmparatorluk Konferansının ikincisinde, Japon Kabinesi İmparatorluk Genel Karargahı'nda hazırlanan Pearl Harbor saldırı planları tartışıldı. Ve şu karara bağlandı:
İmparatorluğumuz nefsini koruma ve savunma amacıyla savaş hazırlıklarını tamamlayacaktır [ve] gerekirse ABD, Britanya ve Hollanda ile savaşma yoluna gitmeye kararlıdır. İmparatorluğumuz aynı zamanda ABD ve Britanya'ya karşı mümkün olan bütün diplomatik önlemleri alacak ve hedeflerimize bu yolla ulaşma gayreti gösterecektir. Ekim ayının ilk on günü içinde taleplerimizin karşılanması ortamının oluşmaması halinde ABD, Britanya ve Hollanda ile hemen savaş başlatma kararı alacağ

Japon hazırlıkları



Oramiral Osami Nagano (Deniz Genelkurmay Başkanı)


Oramiral İsoroku Yamamoto (Birleşik Donanması Başkomutanı)


Koramiral Seiiçi İto (Deniz Genelkurmay İkinci Başkanı)


Oramiral İsoroku Yamamoto, planı yaparken


Tümamiral Takijiro Onişi (11. Hava Filosu Kurmay başkanı)


Tümamiral Şigeru Fukudome (Deniz Genelkurmay Birinci Şube Müdürü)
Japonya, Amiral Andrew Cunningham'ın İskenderiye'deki İngiliz üssündeki uçak gemisinden kalkan 20 kadar neredeyse demode olmuş çift kanatlı uçaklarla (Fairey Swordfish) İtalyan savaş filosunun yarısını ortadan kaldırdığı ve kalanının da Napoliye çekilmesini sağladığı hüküm operasyonundan (Taranto Savaşı) çok etkilenmişti. Amiral İsoroku Yamamoto Cunningham'ın muhteşem manevralarından daha büyük ve iyi desteklenmiş ve sonuçta daha iyisini yapıp Amerikan donanmasını Kaliforniya'ya geri gönderecek savaş filosunu sonuçlandırmak için İtalya'ya bir donanma delegesi gönderdi. Böylece "Daha Büyük Doğu Asya Ön Destek Kalkanı" oluşturulacak ve savunabilinir bir tamponla Hollanda Doğu Hindistanı'nın petrol rezervleri ele geçirilecekti. En önemlisi, delegeler Japonya'ya gizli, Cunningham'ın "araştırmacılar (boffins)" olarak nitelendirdiği sığdan yüzen torpido ile geri dönmüştü.
Ek olarak, bazı Japon stratejistler, Birleşik Devletler Amirali Harry Yarnell'in 1932 yılındaki ordu donanma tatbikatlarındaki (Hawaii'nin istilası konu alınmıştı) harekatlarından etkilenmişlerdi. Yarnell saldıran filo komutanı rolündeydi, uçak gemilerini Ohau'nun kuzey batısına sert denizde sürmüştü, ve 'saldırı' uçaklarını 7 Şubat 1932 sabahı havalandırmıştı. Tatbikatı izleyen denetçiler, Yarnell'in saldırı filosunun saldırıdan sonraki 24 saat içinde filosunu yerleştiremeyecek olan savunma birimleri üzerinde ciddi hasar vereceğini rapor etmişti. Zamanın konvansiyonel Birleşik Devletler donanma doktrini (ve diğer donanma fikirleri de) Yernell'in stratejisini gerçek dünyada uygulanamaz olarak buldu ve yapılabilecek herhangi bir saldırının Pearl Harbor'daki donanma tarafından bertaraf edileceğine inandı.
Yamamato 1941 yılının başlarında Hull Notası alınınca Birleşik Devletler ile büyük olasılıkla savaşılacağını düşünerek ve Deniz Kuvvetleri Karargahına (istifa-kovulma tehdidi ile birlikte) yapılan baskıyla, önleyici savaş olarak erken bir saldırı üzerinde düşünmeye başladı ve resmi plan ve eğitimlere başlama izni aldı. Yukarıda da görüldüğü üzere yazın gelişen olaylar sonucunda ön onay (imparatorun da katıldığı) imparatorluk konferansında alındı ve sonraki saldırı onayı Kasım ayındaki İmparatorluk konferansındaydı.
Pearl Harbor Saldırısı'nın asıl amacı Pasifik'teki Amerikan deniz gücünü etkisiz hale getirmekti, sadece geçici olaraksa, meydanı genişletmek, eş zamanlıya yakın koordinasyonlarla farklı ülkelere saldırının bir parçasıydı. Yamamato, başarılı bir saldırının bir yıla yakın bir zaman kazandıracağını ve böylece Birleşik Devletler filosunun toparlanmasına kadar Japonya'ya rahatça hareket etme avantajını kazandıracağını düşünüyordu. Pearl Harbor'a saldırının askeri destek için başlangıç planları 1941 Haziran'ında başladı ve İmparatorluk Deniz Kuvvetleri'ndeki hizipçileri ile tartışmalar sonunda zahmete değer bir şekilde onaylandı. Görev için eğitim ve denemeler yıl ortasını buldu. Planlanmış saldırı ağırlıklı olarak torpidolarlaydı, fakat zamanın silahları havadan atılmak için derin suya gerek duyuyordu. Bu kritik bir problemdi çünkü Pearl Harbor sığ taraklı olmayan kanallara hakimdi. 1941 yazı sonrasında, Japonya sığ sulara atılabilen gizli torpido modifiye ve testleri yaptı. Çalışmalar saldırı sırasında Birleşik Devletler gemilerinin hasarlarının en büyük nedeni olan Tip 95 Torpido ile sonuçlandı. Japon silah teknisyenleri ayrıca özel zırh delici 356 ve 381 mm donanma topu kovanları ürettiler. Bunlar 10.000 feet'ten (3000 m) atıldığı zaman eğer tam isabet ederlerse zırhlı gemi güvertelerinin içine giriyorlardı.

"Nii Taka Yama Nobore"



Japon Filosu Pearl Harbor'a bu rotayla ilerledi.


Koramiral Chuichi Nagumo, Saldırının asıl kumandanı.
26 Kasım 1941'de, Oramiral Çuiçi Nagumo komutasındaki altı uçak gemisi içeren filo Çişima Adaları'ndaki Hitokappu Körfezi'ni Hawaii sınırına çok sıkı telsiz sessizliği emri ile terk etti. 2 Aralık 17:30'da Birleşik Filosu amiral gemisi Nagato zırhlısından 676 - 10 numarali acil ve gizli şifreli emir gönderildi: "Nii Taka Yama Nobore Hito Futa Maru Haçi" (ニイタカヤマノボレ 1 2 0 8; anlamı: Niitaka-yama[5]'ya tırman 1208). Bu '8 Aralık 0:00'de savaş başlayacaktır' anlamına geliyordu.
Saldırıda bulunan uçak gemileri: Akagi, Kaga, Sōryū, Hiryū, Şōkaku ve Zuikaku. İki hızlı savaş gemisi, iki ağır kruvazör, bir hafif kruvazör, 9 Muhrip, ve üç denizaltı görev gücünün eskortluğunu yapıyordu. Uçak gemileri toplam 423 Mitsubişi Tip 0 "Zero" avcı uçağı, Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı ve Aiçi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı taşıyordu. Japonya'nın görev gücü uçak gemisi bazında vurucu hava gücü açısından önceki bütün güçlerden daha büyüktü. Filoya yakıt ikmali için 8 Tanker gemisi eşlik ediyordu. Ek olarak "ileri sefer gücü" 20 denizaltı ve 5 adet iki kişilik Ko-hyoteki sınıfı cep denizaltısı ile istihbarat toplamak ve saldırı sırasında kaçabilecek herhangi bir Birleşik Devletler gemisini batırmak için görevdeydi.
Hawaii Harekâtı'na katılan Mobilize Birliği:
  • 1.Havacı Donanması: (Genel Komutan: Koramiral Çūiçi Nagumo, Kurmay Başkanı: Tümamiral Ryūnosuke Kusaka) Zero x 78, Tip 97 x 129 ve Tip 99 x 143
    • 1.Havacı Filosu: Uçak Gemisi Akagi, Uçak Gemisi Kaga (Genel Komutan: Koramiral Chūichi Nagumo'nun direk komutasında)
    • 2.Havacı Filosu: (Tümamiral Tamon Yamaguçi): Uçak Gemisi Sōryū Uçak Gemisi Hiryū
    • 5.Havacı Filosu: (Tümamiral Çūiçi Hara): Uçak Gemisi Zuikaku, Uçak Gemisi Şōkaku
  • 3.Filo (Koramiral Guniçi Mikawa): Savaş Gemisi Hiei, Savaş Gemisi Kirişima
  • 8.Filo (Tümamiral Hiroki Abe): Ağır Kruvazör Tone, Ağır Kruvazör Çikuma
  • 1.Torpido Filosu: (Tümamiral Sentarō Ōmori) Hafif Kruvazör Abukuma
    • 17.Muhrip Filosu (Dz. Albay Kajū Sugiura): Muhripler Tanikaze, Urakaze, Hamakaze ve İsokaze
    • 18.Muhrip Filosu (Dz. Albay Yoşito Miyasaka): Muhripler Kagerō, Şiranui, Akigumo, Kasumi ve Arare
  • 2.Denizaltı Filosu (Dz. Albay Yoşijirō İmaizumi): Denizaltılar I-19, I-21 ve I-23
  • 1.Lojistik Filosu (Dz. Albay Naomasa Ôfuji): Tanker Kyokutô-Maru, Kenyô-Maru Kokuyô-Maru Şinyô-Maru
  • 2.Lojistik Filosu: Tankerler Tōhō-Maru, Tōei-Maru ve Nihon-Maru
  • Özel Amaçlı Cep Denizaltı = 'Tokuşu-Senkōtei 'Kōhyōteki' x 5


Yarbay Mitsuo Fuçida
Birinci Hava Saldırı Birlikleri
  • Paralel Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 ('80 no.lu 5' 800 kilo bombası) x 49
Komutan: Yrb. Mitsuo Fuçida: 4 takım (Akagi'den Yrb. Mitsuo Fuçida x 15, Kaga'dan Bnb. Takaşi Haşiguçi x 14, Sōryū'dan Yzb. Heijirō Abe x 10, Hiryū'dan Bnb. Tadaşi Kusumi x 10)
Hedef: Savaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
  • Torpido Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 (91 tip Hava Torpidosu) x 40
Komutan: Bnb. Şigeji Murata: 4 takım (Akagi'den Şigeji Murata x 12, Kaga'dan Yzb. Ryôichi Kitajima x 12, Sōryū'dan Yzb. Tsuyoşi Nagai x 8, Hiryū'dan Heita Muramatsu x 8)
Hedef: Sevaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
  • Pike Bombardıman Birliği Uçak: Tip 99 (25 no.lu Kara 250 kilo bombası) x 51
Komutan: Bnb. Kakuiçi Takahaşi: 2 takım (Şōkaku'dan Bnb. Kakuiçi Takahaşi x 26, Zuikaku'dan Yzb. Akira Sakamoto x 25)
Hedef: Ford Adası, Hickam Hava üssü (Takahaşi)
Hailer Hava üssü hangali ve parkedilen uçaklar (Sakamoto)
  • Hava üstünlüğünü korma birliği Uçak: Zero x 43
Komutan: Bnb. Şigeru İtaya: 6 takım (Akagi'den Bnb. Şigeru İtaya x 9, Kaga'dan Yzb. Toşio Şiga x9, Sōryū'dan Yzb. Masaharu Kanba x 8, Hiryū'dan Kiyokuma Okajima x 6, Zuikaku'dan Masao Satō x 5, Şōkaku'dan Yzb. Tadaşi Kaneko x 6)
Hedef: Hickam Hava üssü (İtaya ve Şiga), Wheeler Hava üssü (Kanba ve Okajima), Kaneohe Hava üssü (Satō ve Kaneko x 11)

Galeri

  • Koramiral
    Guniçi Mikawa
  • Tümamiral
    Tamon Yamaguçi
  • Tümamiral
    Çuniçi Hara
  • Tümamiral
    Ryūnosuke Kusaka
  • Tümamiral
    Hiroki Abe
  • Tümamiral
    Sentarō Ōmori
  • Yarbay
    Minoru Genda
  • Uçak gemisi Akagi
    (Nisan, 1942)
  • Uçak gemisi Kaga
  • Uçak gemisi Sōryū
  • Uçak gemisi Hiryū
  • Uçak gemisi Şōkaku
  • Uçak gemisi Zuikaku
  • Kongō zırhlısı
  • Kongō sınıfı zırhlı Hiei
  • Tone sınıfı kruvazör Çikuma
  • Kagerō sınıfı muhrip İsokaze
  • I-15 sınıfı denizaltı I-25
  • Mitsubishi Tip 0 "Zero"
    (Yasukuni Tapınağı, Tokyo)
  • Nakajima Tip 97 "Kate"
  • Aiçi Tip 99 "Val"

Birleşik Devletler Hazırlıklar



Amiral Husband E. Kimmel, Amerikan Pasifik Filosu baş kumandanı


Pearl Harbor'daki Ordu karakolu komutanıKorgeneral Walter C. Short.


"PURPLE" şifre makinası (九七式欧文印字機; 97 şiki ōbun inji-ki)
1924'de General Billy Mitchell 324 sayfalık Pearl Harbor'a muhtemel hava saldırısını da içeren bir Japon savaşının uyarısını üslerine sundu, esasen reddedilmişti, ve ne olursa olsun sonraki yıl askeri mahkemede olacaktı.
Birleşik Devletler sivil ve askeri istihbarat güçleri kendi aralarında yaz boyunca geleneksel Japon saldırısı hakkında bilgi telkininde bulundu ve saldırı öncesi bu iletişim çöktü. Hiç biri özellikle Pearl Harbor'a saldırıyı tanımlamadı. Hawaii gazetelerini de içeren yerel basın bunu yaz ve sonbahar boyunca derin içerikler ile tansiyonu düşürerek ve Pasifik'te dağıtarak yayınladı. Kasım boyunca, Hawaii'deki ordu ve donanma için bütün Pasifik emirleri, açıkça çok yakın zamanda Japonlarla bir savaş hakkında uyarıyordu. Ve saldırı günü, General Marshall özellikle Pearl Harbor'a çok yakında bir saldırıdan korkulduğuna dair bir mesaj gönderdi. Hawaii de yaklaşan saldırının bazı belirtileri vardı, ama hiçbiri savunmanın yerel hazırlığına neden olmadı. Herhangi biri bir alarm durumu oluştursaydı, saldırı çok daha büyük direnç görür ve belki de daha az ölüm ve hasara yol açardı. Aslında saldırı Pearl Harbor'ı gerçekten hazırlıksız yakaladı: uçaksavar silahları doldurulmamıştı, cephane kilit altındaydı, anti denizaltı mekanizmaları (örneğin denizaltı ağları) yerleştirilmemişti, devriye savaş uçakları uçmuyordu, gözlem uçakları ilk ateşte havada değildi vs.
Birleşik Devletlerin ordu telsiz istihbarat ve donanma istihbarat ofislerinden OP-20-G telsiz istihbarat bölümü, Japon diplomatik trafiğine sızdı ve stratejik ve taktik askeri olmayan bilgilerden birçok Japon şifresini kırıldı. Bu istihbaratın dağılımı oldukça dağınık ve karışıktı ve herhangi bir japon askeri trafiği hakkında bilgi içermiyordu ve bu mümkün değildi. Mükemmel olarak, bilgi parça parça, çelişkili veya yetersiz derecede dağınıktı ("Rüzgar Kodu" parçası olarak). Pasifik'teki Amerikan komutanlıklarına uyarılar gönderildi, uyarılar Kasım 1941 sonlarında bir savaş beklentisi içeriyordu. Yeni Japon saldırılarına işaret eden bilgilerin gelişmesine rağmen, özellikle Pearl Harbor'a yönelik herhangi bir bilgi yoktu.
Amerikan komutanlar havadan sığ suya atılabilen torpido üzerine yapılan test ve çalışmalar hakkında uyarılmıştı, fakat sorumlu kişilerden hiç biri yeni olasılıkların getirebileceği tehlikeleri fark edememişti. Pearl Harbor'un torpido saldırısına karşı sığ su gibi doğal savunmaları olduğunu düşünerek, Donanma sıradan operasyonlarla ve düşük öncelikle işe girişti ve torpido ağları, engelleri döşemedi. Gerekli olan, eksik olan uzun menzilli uçakların talep edilmesi, uzun keşif devriyeleri (donanmanın deniz uçakları öncülüğünde ve ordu hava bombardıman uçakları) uygun savunma için gerektiği kadar görevlendirilmedi ve daha sonra görüldü ki bu mümkündü (saldırının hemen ardından ve daha az uçakla yapıldı). Saldırı zamanında Pearl Harbor'ı korumakla görevli ordu, herhangi bir alarm durumundan daha çok eğitim modundaydı, portatif uçaksavar silahları depolarda istiflenmişti, cephaneleri farklı cephaneliklerde kilitliydi. Özel arazi sahiplerinin rahatsızlığından çekinen subaylar, silahları Pearl Harbor üssü etrafındaki özel alanların içine dağıtmamıştı.

Müzakerelerin Kesilmesi



Japon Uçak Gemisi Şokaku'da Mitsubişi Tip 0 "Zero" Avcı uçağı kalkışa hazırlanırken.


Son müzakere; sağdan sola: Kichisaburo Nomura, Cordell Hull, Saburo Kurusu (7 Aralık 1941)


Japon Uçak Gemisi Sōryū'da Aiçi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı kalkışa hazırlanırken.


A.B.D. Tokyo Büyükelçisi Josep Grew
Japon saldırısı, Birleşik Devletlerle müzakerelerin kesilmesinden 30 dakika sonra başlaması şeklindeydi. Yaz boyunca Japon Büyükelçisi Amiral Nomura Kiçisaburo ve özel temsilci Saburo Kurusu'nin oluşturduğu Washington'daki Japon büyükelçiliği diplomatları Hükümet birimleri ile Japonya'nın Hindiçin'e harekatına Birleşik Devletler'in tepkileri hakkında görüşmeleri idare ediyorlardı.
19 Kasım 1941'de Japonya'nın uluslararası ilişikisinin tehlikeye girip iletişimin sağlanmadığı takdirde yurt dışındaki temsilcilerine kısa dalgalı radyo yayınlarının günlük meteoloji haberlerine "Wind Message; Rüzgar Kodu"'nun sokması kararlaştırılmıştır. Üç çeşit "Rüzgar Kodu" mevcut olup Birleşik Krallık ve Hollanda'ya karşı bir savaşın kaçnılmaz durumunda "Nishi no kaze hare" (West wind clear; Batı rüzgar açık), Amerika Birleşik Devletlerine karşı ise "Higaşi no kaze ame" (East wind rain; Doğu rüzgar yağmur) ve Sovyetler Birliğine karşı ise "North wind cloudy" ("Kitano kaze kumori" Kuzey rüzgar bulutlu). 28 Kasım 1941'de şifreyi kılan Amerika bundan haberdar olmuştur. 7 Aralık 1941'de yayınlanan Rüzgar Kodu ise nedense "Batı rüzgar açık" idi.
Saldırıdan önceki günlerde Tokyo'daki Dışişleri Ofisinden elçiliğe planlandığı gibi Washington saati ile öğleden sonra saat birde Hükümet Sekreteri Cordell Hulla verilmek üzere çok yoğun mesajlar (PURPLE şifreleme makinesi ile) gönderildi. Mesajın son kısmı saldırıdan kısa bir zaman önce geldi fakat deşifre ve yazma gecikmeleri yüzünde elçilik personeli mesajı belirlenen zamanda iletme konusunda başarısız oldu. Son kısım, görüşmelerin kesilmesi ("Açıkça Birleşik Devletlerin Büyük Britanya ve diğer devletlerle anlaşarak, Japonya'nın Doğu Asya'da barış yaratma çalışmalarını engelleme niyetindedir... Bu suretle, Japonya'nın, Birleşik Devletler ile işbirliği yaparak Pasifik'teki barışı geliştirmek için ciddi umutları sonunda yok olmuştur.") Secreter Hull'a saldırıdan birkaç saat sonra iletildi.
Birleşik Devletler, son mesajı Japon Büyükelçiliğinden önce çözdü ve temize çekmesi zaman aldı. General George Marshall'a, Hawaii'ye yaptığı o meşhur uyarıda kullandığı, yazılı olarak deşifre edilmiş kısımdı. Açıkçası uyarı, saldırı bittikten birkaç saat sonra, genç bir Japon-Amerikalı tarafından Pearl Harbor'daki General Walter Short'a iletildi. Gecikmenin gerçekleşmesinin nedeni deşifre ve çeviriden sonra General Marshall'a iletilmesinin (o sırada dışarıdaydı), ordunun uzun mesafede komünikasyon sorunları ve donanma olanaklarının iletişimde kullanılmaması kararının beceriksizliğiydi. Her nasılsa "Acil" ibaresi mesajın yolculuğu sırasında kaybolmuştu ve bu birkaç saat kaybettirmiştir.
Saldırı üzerine kongredeki konuşmaları delil kabul eden Japon kayıtlarından Japon hükümetinin Pearl Harbor'a düzenlenen saldırının başarısını duymadan bir savaş ilanı yazmadığını gösterir. İki taraflı savaş bildirgesini saldırıdan 10 saat sonra Tokyo'daki Birleşik Devletler büyükelçisi Joseph Grew'e ulaştırıldı. Bu bildirgeyi Birleşik Devletlere iletmesine ise Pazartesi öğleden sonrası geç saatlerde izin verildi.
Japonya saatiyle 8 Aralık 1941 sabah 7.00'de Japon NHK radyosu savaşın başlamış olduğunu bildirmiştir:
Acil haberi sunarım. Acil haberi sunarım. Genelkurmay Kara ve Deniz şubeleri öğlenden önce saat 6.00 açıklaması, İmparatorluk Kara ve Deniz birlikleri ayın 8.günü gece yarısı Batı Pasifik'te Amerika ve İngiltere ordularıyla savaşa girmiştir.[6]

Saldırı

Saldırı için Japon taktiği



Şōkakuda kontak halindeki bir Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı
 
Koramiral Chuichi Nagumo saldırıyı iki dalga şeklinde uygulamaya karar verdi. Üçüncü dalga pilotlar tarafından önerildiyse de Nagumo bu öneriyi kabul etmedi. İlk dalga, 49 bombardıman, 51 pike bombardıman, 40 torpido, 43 Avcı uçağından (toplam 183 uçak) oluşuyordu ve Oahu'nun kuzeyinden başlıyordu, komuta ise Yarbay Mitsuo Fuçida'daydı. İkinci dalga 54 bombardıman, 78 pike bombardıman ve 35 avcı uçağından (toplam 167 uçak) oluşuyordu ve neredeyse aynı bölgeden başlıyordu. Ayrıca limandan kaçmaya çalışaca


İmparatorluk Donanmasının iki farklı yönden uyguladığı ve Amerikan radarları tarafından 136 mil(218km) uzaktan (haritanın en üstündeyken) farkettiği iki dalga.
k gemileri vuracak denizaltı ve cep denizaltıları tarafından desteklenmekteydi. Saldırı gücünün yeri Doğu Pasifik'e geri dönmek üzere hareket edene kadar Amerikalılar tarafından bilinmemekteydi ve Oahu'nun güneyine birkaç araştırma yapılmıştı. Hava saldırısı için toplam 350 uçak ayarlanmıştı ve kalan 91 uçak, saldırı sırasında uçak gemilerinin korunması için ayrılmıştı. Saldırıyı gerçekleştiren uçaklar hedeflerine eş zamanlı olmak üzere farklı konumlardan ulaşmaktaydı. En kolay zarar görebilecek torpido bombacıları ilk saldırıda yer alırken takip eden saldırı pike ve alan bombardıman uçakları tarafından yapıldı.

Çarpışma



Bir cep denizaltısının kalıntısı.


Amerikan ordusunun eline geçmiş cep denizaltısı (Pearl Harbor Navy Yard)

Cep denizaltısı saldırısı

II. Dünya Savaşındaki ilk Amerikan ateşi ve ilk ölümler, aslında Amerikan muhribi USS Ward (DD-139) liman girişindeki devriye sırasında bir cep denizaltısına saldırdığı ve batırdığı zaman, Hawaai saati ile 06:37 de gerçekleşti. Beş Ko-hyoteki Sınıfı cep denizaltısı saldırı başladıktan sonra Amerikan gemilerini torpidolamakla görevlendirilmişti, ve daha sonra bulunabilen dört tanesi de dahil hiçbiri geri dönemedi. Denizaltılarını terk edebilen 10 denizciden dokuzu öldü ve sadece bir tanesi,Kazuo Sakamaki II. Dünya Savaşındaki ilk Japon savaş esiri olarak yakalandı. 1999'da II. Birleşik Devletler Donanma Enstitüsü fotografik analizlerinde cep denizaltılarından birinin limana başarıyla girdiği ve USS West Virginia (BB-48) ya bir torpido ateşlemeyi başardığı gösterildi. Bu denizaltının en son nerede olduğu bilinmemekte.[7]

Hava saldırısı[



Akagiden kalkan bir Mitsubishi Tip 0 "Zero" avcı uçağı


Shōkakudan kalkan bir Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı
İlk saldırı dalgası İmparatorluk Donanması Hava Gücünden Yarbay Mitsuo Fuchida tarafından kumanda edildi.
Saldırı sabahı, henüz resmi hizmete girmemiş ve uzun zamadır denemede olan Ordu Opana Noktası radar istasyonu (Oahu'nun hemen kuzey ucunda konuşlanmıştı), Japon uçaklarını tespit etti, fakat uyarı, sadece kısmen aktif olan istihbarat merkezindeki deneyimsiz ve yeni bir subay tarafından karıştırıldı. -Daha sonra Cheyenne Dağındaki NORAD merkezinden Hava Kuvvetleri Albayı olarak emekli oldu. Operatörlerin daha önce görmedikleri kadar büyük bir sinyal aldıklarını iletmelerine rağmen, gözlem subayı muallakta kalmış altı B-17'nin üsse geldiğini düşündü. Ek olarak bazı ticaret gemileri, önceki günlerde alışılmadık telsiz trafiğini rapor etmiş olabilirdi.
Hava saldırısı adaya yaklaştığında birkaç Birleşik Devletler uçağı vurulmuştu ve en sonunda bir tanesi telsizle anlamsız bir uyarı gönderdi. Ateş başladığında, diğer uyarılar hala işlemdeydi veya onay bekliyordu. Bu erken uyarılar zamanında mükemmel algılansa bile etkili olacağı kesin değildir. Ordu Hava gücünün Japonların Pearl'e saldırdığı uyarısından sonra 10 saati olmasına rağmen, Japonların Filipinler'de ulaştığı sonuçlar Pearl Harbor ile neredeyse aynıydı.

Tora! Tora! Tora!



Hicham hava üssü üzerinde uçan Nakajima Tip 97


Wheeler hava üssü
Japon uçakları iki kol halinde saldırdı ve 353 uçak Oahu'ya ulaştı. Hawaii saatiyle 7:19'de (Japonya saatiyle 3:49) Yarbay Mitsuo Fuchida bütün uçaklara mors ile "Genel saldırı" anlamına gelen "To To To"[8] emrini verdi ve 7:53'te (Japonya saatiyle 3:23) "ワレ奇襲ニ成功セリ Biz sürpriz saldırı yapmaya başarladık." anlamına gelen "Tora Tora Tora"[9] şifresini bildirdi.
7:55'te (Japonya saatiyle 3:25)'de Binbaşı Kakuiçi Takahaşi komutasındaki pike bombardıman uçağının Wheeler Hava üssüne 250 Kg. bombasını atmasıyla saldırı başladı. En geniş ve başlıca avcı uçağı üssü olan Hickam üssüne pike bombardıman uçakları saldırırken, korumasız torpido uçakları (uçak gemileri umuduyla) gemilere saldıran 183 uçaklık ilk kola liderlik ediyorlardı. 170 uçaklık ikinci kol Bellows üssü ve Ford Adasına (Pearl Harbor'un ortasındaki Donanma ve Donanma Hava gücü üssü) saldırmaktaydı. Kayda geçen tek direniş birkaç P-36 Hawk ile P-40 Warhawk'ın 25 sortisi ve donanmanın ucaksavar ateşiydi.

Savaş Gemisi Dizisi



"Savaş Gemisi Dizisi" (Saldırı öncesi)


"Savaş Gemisi Dizisi" (Saldırı sırasında)


Bir Japon uçağından USS West Virginiaya isabet eden torpidonun patlaması.


"Savaş Gemisi Dizisi" (Saldırı sonrası)


USS Arizona'nın ön taretinin magazini Tadaşi Kusumi'nin bıraktığı bir bomba tarafından patlatıldı.


Mitsuo Fuçida


USS West Virginia (BB-48)
Amerikan gemilerindeki askerler bombaların patlama sesleriyle ve "Yangın, kaçın", "herkes güverteye, saldırı altındayız" bağrışmalarıyla uyandı. Hazırlıkların yetersizliği ile beraber, kilitli cephanelikler, sabotaja karşı kanat kanata park edilmiş uçaklar, yükseltilmiş alarm durumunun olmamasına rağmen, birçok Amerikan askeri savaşın farkındalığı ile hizmet ediyordu. Tuğamiral Isaac C. Kidd ve yüzbaşı Franklin Van Valkenburgh Arizonanın köprüsüne fırladılar ve geminin savunmasını yönetiyorlardı ki, zırh delici bombalardan birinin ön taraftaki ana top taretlerinden birinin magazinini patlatınca her ikisi de bu patlama sonucu hayatını kaybetti. Daha sonra her ikisine de Onur Madalyası verilecekti. Asteğmen Joe Taussig, gemisi USS Nevada (BB-36) ile saldırı sırasında ölüm soğukluğu ile ilerlemekteydi. Muhriplerden biri, güvertesinde sadece 4 subayla (hepsi asteğmendi ve bir yıldan fazla deniz deneyimleri yoktu) ilerlemekteydi. Bu gemi komuta subayı tarafından yakalanmadan, dört gün boyunca denizde hareket etti. Yüzbaşı Mervyn Bennion, West Virginia'nın komuta subayı, Tennessee'nin güvertesindeki bir patlamadan gelen parçalar tarafından kesilene kadar adamlarına komuta ediyordu. İlk uçak düşürme hakkını USS Tautog (SS-199) denizaltısı ilk saldıran uçağı düşürerek kazandı. Muhtemelen en ünlü savunma Doris "Dorie" Millerın, West Virginiadaki Afro-Amerikalı aşçının hiç eğitimini almadan, gemisi bombalanırken bile o anda kullanılmayan bir uçaksavar topuna geçip saldıran Japon uçaklarına ateş ederek en azından bir tanesini düşürmesidir. Donanma Haçı ile ödüllendirilmiştir. Toplamda 14 denizci Onur Madalyası ile ödüllendirilmiş, daha sonra ise saldırı sırasında bölgede olan diğer askerler özel bir askeri madalya olan Pearl Harbor Hatıra Madalyası ile ödüllendirildi.
Saldırı başladıktan 90 dakika sonra bitti. 2403 Amerikalı ölmüş (Bunlardan altmış sekizi sivildi, bir çoğu Amerikan uçaksavarlarının şarapnel ve kovanlarının sivil alana düşmesi ile ölmüştü-Honolu'lu dahil) ve 1.178 kişi yaralanmıştı. Beşi Zırhlı olmak üzere on sekiz gemi batmıştı.[10]
Amerikan kayıplarının neredeyse yarısı — 1,102 kişi — Arizona'daki patlaması ve batmasından dolayı olmuştu. Bir bombardıman uçağının bıraktığı güçlendirilmiş 40 cm.lik bir donanma topunun,Arizonanın iki zırhlı güvertesini geçip, ön taraftaki ana topun magazininde patlamış ve onun batmasına neden olmuştu. Geminin omurgası gemiden ne kaldıysa, bir anıt haline getirilmiştir. Saldırıdan 70 yıl sonra bile, hala limana hafifçe yakıt, yağ sızdırmaya devam etmektedir.
Nevada limandan çıkmaya çalışmış, ama liman girişini kapatması olasılığı ile kıyıya yönlendirildi. Zaten bir torpido tarafından hasar görmüştü ve yolda iken birçok Japon bombacısının hedefi olmuştu. Kıyıya yanaştığında, baştan sona 250 lb (113 kg)'lık bombaların hedefi oldu.
California iki bomba ve iki torpidonun hedefi olmuştu, mürettebat onu yüzdürmeyi başarmaktaydı ama pompaların gücünü arttırırken gemiyi terk etme emri aldılar. Arizona ve West Virginia'dan sızan yanan yakıt yavaş yavaş ona ilerliyordu ve muhtemelen her şeyi daha kötü bir hale getirecekti. Silahsızlandırılmış hedef Utah iki torpido ile delinmişti. West Virginia yedi torpido ile vurulmuştu ve yedincisi dümeni parçalamıştı. Oklahoma dört torpido ile vurulmuştu, son ikisi yan zırhın altına isabet ederek alabora olmasına neden olmuştu. Maryland iki 40 cm mermi ile vurulmuştu, ama ciddi bir hasara neden olmamıştı.
Her ne kadar Japonlar zırhlılara (ordaki en büyük teknelerdi) odaklanmış olsa da diğer hedefleri göz ardı etmediler. Hafif kruvazör Helena torpidolandı ve patlamanın şiddeti yanındaki mayın gemisi Oglala'yı alabora etti. Kuru havuzlardaki iki muhrip yakıt depolarına isabet eden bombalar tarafından yok edildi. Sızan yakıt alev adlı ve kuru havuzlar suyla karışık yakıtla dolarak içindeki gemileri yandı. Hafif kruvazör Honolulu hasar aldı ama görevine devam etti. USS Cassin muhribi alabora oldu ve muhrip Downes ciddi hasar gördü. Tamir teknesi Vestal Arizona patladığı zaman onu çekiyordu ve ağır hasar aldı ve kıyıya çekildi. Deniz uçağı platformu Curtiss de ayrıca zarar görmüştü.
Neredeyse 188 Amerikan uçağının tamamı yok edilmişti ve 155 i yerdeyken vurulmuştu, sabotaja karşı kolay korumak için kanat kanata park edilmişlerdi ve bu durum yok edilmelerini hızlandırdı. Barakalara yapılan saldırılar pilotların ve diğer personelin ölümünü ekledi. Bazı uçaklar ise dost ateşi ile vuruldu.
Elli beş Japon havacısı ve dokuz denizaltıcı saldırı sırasında öldü. Japonların 441 uçağının (350 si saldırıda yeraldı) 29'u kaybedilmiş (dokuzu ilk dalgada, yirmisi ikinci dalgada) ve diğer yetmiş dört tanesi makinalı tüfek ve top atışı ile hasar görmüştü ve yirmiden fazlası uçak gemilerine sorunsuz inmişti.

Galeri

  • USS Nevada BB-36
  • USS Oklahoma BB-37
  • USS Pennsylvania BB-38
  • USS Arizona BB-39
  • USS California BB-44
  • West Virginia BB-48
  • USS Utah (AG-16) torpido darbesi aldı ve alabora oldu. Batık hala Pearl Harborda.
  • USS Shaw DD-373
  • Curtiss P-40 "Warhawk"
  • Boeing B-17C "Flying Fortress"

Nagumo'nun iki dalgadan sonra geri çekilme kararı

Bazı üst subaylar ve pilotlar Nagumoyu yakıt tankerlerine, makina binalarına, ve kuru havuzlara saldırması konusunda kışkırttı. Birleşik Devletler yakıt tanklarının savunmasızlığını savaştan önce dikkate almıştı ve gizlice bomba dayanıklı Red Hill yakıt tankı inşasına Japon saldırısından önce başlamıştı. Bu binaların yıkımı Birleşik Devletler Donanmasını çok büyük zorluklar içinde bırakacaktı ki kullanılabilir en yakın filo tesisi Hawaii'nin doğusunda birkaç bin mil uzaktaki Amerika'nın Batı kıyılarındaydı. Bazı askeri tarihçiler bu yakıt tanklarının ve tamir atölyelerinin yıkılmasının Birleşik Devletler Donanmasına birkaç zırhlının batmasından çok çok daha büyük zarar vereceğini düşünmektedir. Nagumo bazı nedenlerden dolayı üçüncü dalgadan vazgeçti:
  • Uçaksavar performansı, ikinci dalgada birinci dalgadakinden daha etkiliydi, ve iki-üç Japonun ikinci dalgada kaybı, Amerikalıların tamamen alarm durumuna geçmiş olması üçüncü dalganın şu andakinden daha etkili karşılanacağını gösteriyordu.
  • İlk iki saldırı daha önce hazırlanmış uçaklarla yapılmıştı bu yüzden üçüncü saldırı uçakların tekrar hazırlanması yüklenmesi gibi nedenlerden dolayı biraz zaman alacak ve Amerikalıların Nagumo'nun kuvvetlerini bulup saldırmasına fırsat tanıyacaktı- Amerikan uçak gemilerinin yerleri hala bilinmiyordu.
  • Japon pilotlar Pearl Harbor'daki destek ve sahil birimlerine saldırmak için eğitilmemişlerdi ve bunun gibi bir saldırı birkaç grup lideri pilotun baskısına rağmen zaman alacaktı.


Solda yakıt "tarlası" denizaltı üssü( sağda ortada). Ekim 1941
  • Yakıt istasyonları Pearl Harbor'un kuzeyinde ve ulaşılması güç bir yerdeydi, Japon uçakları halihazırda lojistik olarak sınırda çalışıyorlardı ve buraya ulaşan uçaklar saldırıdan sonra kritik sınırda yakıtla kaçacak veya gemiye geri döneceklerdi.
  • Üçüncü dalganın saldırı zamanı muhtemelen saldıran uçakların hava karardıktan sonra geri geleceğini gösteriyordu ve 1941 deki olanaklarla uçak gemilerinde gece harekatları sadece Japonlar değil hiç kimse için mümkün olmamakla beraber böyle bir doktrin de geliştirilmemişti.
  • İkinci dalga aslında görevini tamamlamıştı: Amerikan Pasifik Filosunun saf dışı edilmesi.
  • Basit bir tehlike de bir yerlere bu kadar uzak olunmasıydı. Japonlar, İç deniz'den Hawaii'ye yolculuklarında fark edilmeden gelmeleri açısından çok şanslıydılar. Zira Birleşik Devletler denizaltılarının tehlikesi sürüyordu ve Amerikan uçak gemilerinin yeri hala belli değildi.
  • Uçak gemilerine petrol ve diğer kaynakların kontrolü için saldırılan "Güney Kaynak Bölgesindeki" (Filipinler, Doğu Hindistan, Malaya ve Burma gibi) Japon saldırılarını desteklemek için gerek vardı. Japon liderler (özellikle ordu) güneyde, uçak desteğinden mahrum bırakıldığı böylesi bir operasyon için isteksizdi ve Nagumo gerekmedikçe komutasını riske atmayacağına dair kesin bir emir altındaydı. Saldırının denendiği tatbikatlarda iki ya da dört uçak gemisinin kaybı söz konusuydu ve Nagumo hiçbir gemiyi kaybetmeden geri döneceğine çok mutlu olmalıydı ki büyük olasılıkla bunu şansa bırakmak istemedi.

7 Aralık 1941 itibari ile Amerikan kayıplarına ilaveler

Japon denizaltısı I-26 San Francisco açıklarında Amerika Birleşik Devletleri Kara Kuvvetleri kiraladığı Cynthia Olson nakliye gemisini, batırdı.[11]

Sonraki saldırılar



Kawanishi H8K
Saldırı sonrasında Pearl Harbor'a küçük ölçekli birkaç farklı saldırı daha yapıldı.
Nişino Kozo kumandasındaki I-17 denizaltı 24 Şubat 1942'de Kaliforniya eyaleti Santa Barbara yakınındaki Ellwood rafinerini topa tutmuştur.[12]
Mart 1942'de "Operasyon K", Midway akını hazırlığı olarak, Marshall Adaları'nda Wotje'de üslenmiş iki Japon Kawanishi Tip 2 "Emily" deniz uçağı, tamiratın nasıl gittiğine dair keşif ve "Ten-ten" tamir güvertelerini bombalamak için görevlendirildi. Uzaklık yakıt ikmalini gerektiriyordu ve bu işlem Fransız Fırkateyn Kumullarında Pearl Harbor'un 500 mil (800 km) kuzeybatısında denizaltılar aracılığıyla yapıldı. Kötü görüş koşulları görevi kötü etkiledi ve bombalar birkaç mil saparak hedefi vuramadı.
Operasyonu destekleyen beş Japon denizaltısı: I-9 telsiz işaretçisi olarak, I-19, I-15 ve I-26 yakıt ikmalcisi olarak görevdeydi.

İlk Sonuçları

Amerika'nın tepkisi



Wake Adasında imha edilen F4F "Wildcat"


Başkan Franklin D. Roosevelt saldırının ertesi günü Japonya'ya Savaş İlanını imzalarken.


HMS Prince of Wales (Singapur)


Tip 96 "Nell" Kara üslü saldırı bombardıman uçağı


HMS Repulse (Singapur)


Tip 1 "Betty" Kara üslü saldırı bombardıman uçağı


Japon Ordusu Filipinler'in Lingayen Körfezine çıkarma yaptı (14. Ordu komutanı Korgeneral Masaharu Honma, 22 Aralık 1941)


Japon İmparatorluğu 25. Ordu komutanı Korgeneral Tomoyuki Yamashita Britanya Malaya Ordusu komutanı Korgeneral Percival arasında teslim için görüşme (Singapur, 15 Şubat 1942)
 
Saldırı başlamadan 90 dakika önce (8 Aralık 1941 Jap


General John DeWitt tarafından 1 Nisan 1942'te yayımlanan ve Japon asıllıların tehcire tabi tutulacağını bildiren poster (First Street - Front Street kavşağı, San Fransisco)
onya saati ile) Japonya İngiliz Malayası'nı işgal etti. Bunu sabahın erken saatlerinde Hong Kong'un yeni bölgelerine saldırı ve Filipinler'e, Wake Adasına, Tayland'a saatler hatta günler süren saldırılar ve 10 Aralık'ta Prince of Wales ve Repulse gemilerinin hava saldırısıyla batırılması takip etti.[13]
8 Aralık 1941'de Birleşik Devletler Kongresi, sadece Montana'lı cumhuriyetçi Jeannette Rankin'in muhalif oyuna rağmen Japonya'ya savaş ilan etti. "Birleşik Devletler'e, saldırı ve ilişkilerin kesildiğine dair notanın geç verilmesi ile hakaret edilmiş, vuku bulan olaylar haince düzenlenmişti". Roosevelt savaş ilanını aynı gün imzalayarak onayladı ve önceki günün "rezalet içinde yaşanılacak bir gün" olduğunu söyleyerek kongrenin duygularına gönderme yaptı. Devamlı askeri seferberlik üzerine yoğunlaşmak oldu, Amerikan hükümeti bir savaş ekonomisi oluşturmaya başladı.
Pearl Harbor saldırısı bölünmüş ulusu birleştirdi. Kamuoyu 1941 boyunca savaşa girmeyi desteklerken önemli derecede savaşa karşı kişi vardı ama saldırı Müttefik güçlerin daha sonra Casablanca Konferansı'nda, savaşın Mihver Devletlerinin koşulsuz teslimiyetine kadar sürdürülmesi kararı almaları sonucuna temel atacak şekilde, bütün Amerikalıları Japonlar'a karşı birleştirdi. Bazı tarihçiler yakıt depolarının ve tersanelerin yok edilmesine karşın ve hatta uçak gemileri limanda yakalanıp batırılmış olsaydı bile saldırının, Japonların yenilgisine hüküm kesmiş olduğuna inanmaktadır, zira "uyuyan Birleşik Devletler devi" uyandırılmıştı. Birleşik Devletler ekonomisi ve askeri olanakları öncelik silah olmak üzere hem Pasifik hem de Atlantik cephelerine sevk edilmekteydi.
Savaş deklarasyonu olmadan saldırının vahşet olarak algılanmış olması, Birleşik Devletlerdeki Japon asıllı Amerikalılar da dahil olmak üzere sonradan Amerika'nın batısına göç eden Japonlar ile Japon sempatizanlarının sabotaj ve casusluk yaptığı yönündeki korkuları da alevlendirdi. Diğer faktörler ise Pasifik Kıyısı Sahil Güvenlik Komutanı General John DeWitt tarafından kişisel önyargı ile belirtilen sabotajı öne sürmeyen yanlış istihbarat bilgilerini içeriyordu. Şubat 1942'de Roosevelt, bütün Amerikalı Japonların tutuklanması ve gözaltına alınmasını içeren Birleşik Devletler 9066 numaralı idari kararı imzaladı.
Nazi Almanyası ve Faşist İtalya, 11 Aralıkta, Japon saldırısından 4 gün sonra Birleşik Devletlere savaş ilan etti.[14] Aslında Hitler ve Mussolini'nin Üçlü İtilaf Paktı ortak savunma koşulları gereği Amerika'ya savaş ilan etme yükümlülüğü yoktu. Aynı zamanda Avrupa İtilaf Güçleri ile Amerikan liderleri ilişkileri 1937'den beri aşamalı olarak kötüleşmekteydi. 1941 başlarında, Naziler Birleşik Devletlerin Kıta Avrupa'ya asker çıkartma planlarını öğrendiler, bu plan Rainbow (Gökkuşağı Beş)[kaynak belirtilmeli] planıydı ve Roosevelt'in New Deal (Yeni Anlaşma) düşüncelerine sempatik olmayan kaynaklar tarafından halka sızdırılmıştı ve Chicago Tribune tarafından yayınlanmıştı.
Hitler, Birleşik Devletler ile savaşın kaçınılmaz olduğunu düşünüyor gibi görünüyordu ve Pearl Harbor saldırısı, Gökkuşağı Beş'in yayınlanması, Roosevelt'in saldırı sonrası Avrupa ilişkileri üzerine açıklamaları bunu muhtemelen etkilemiştir. Hitler ayrıca Lend-lease (Ödünç ver-Kirala)nın ötesinde Amerikan askeri üretim kapasitesini, ulusun iki cephede savaşabilme yeteneğini değerlendirdi ve zaman Barbarossa Operasyonu'nu gerektirecekti. Benzer şekilde Naziler savaş ilan ederek Avrasyada Japonlarla yakın işbirliği için, Japonlarla dayanışma göstermesini de umut etmiş olabilirlerdi. Bununla beraber bu karar büyük bir stratejik hataydı ve Amerikan halkını kızdırmıştı. Bu durum Birleşik Krallık ve Müttefik güçleri desteklemek için, kamuoyu Japonlara karşı misilleme eksikliğini tartışmadan, hemen Avrupa cephesine girmesini sağladı. Tersine Japonya'nın dikkati Pasifik cephesine odaklandı; Amerikanları ezerek ve sonrasında onlara karşı savunarak ve İngilizlere karşı Güneydoğu Asya'dan Ortadoğu'ya kadar yardımcı kuvvetlerini zayıflatarak Sovyetler Birliği'ne (asla sonuca ulaşamayacak) ikinci bir cephe açmak ayrıca İtilaf Kuvvetlerinin kombine savaş çabasının bir sonucu olacaktı.
Başkan Roosevelt, saldırı hakkındaki bulguları ve doğruların raporlanması için başkanlığını Birleşik Devletler Üst Adalet Mahkemesi yargıcı Owen Roberts'in yaptığı Roberts Komisyonu görevlendirdi. Hem Tuğamiral Husband E. Kimmel hem de ordu komutanı Korgeneral Walter Short (Ordu hava kuvvetleri Peral Harborun da dahil olduğu ve genel olarak adanın korunması ile beraber hava savunmasını da yürütmekteydi) saldırı sonrası görevlerinden alınmışlardı ve Roberts Komisyonu tarafından makul savunma önlemlerini almadıkları için görevi suistimal etmekten dolayı suçlanmışlardı. Bu değerlendirme hala süren bir tartışmaya da yol açmıştır. 25 Mayıs 1999'da Senato her iki komutanın da tüm görevi suistimal suçlamalarından temize çıkmaları için bir öneri oyladı.
Kendi amaçlarının koşullarına göre, Pearl Harbor saldırısı, taktiksel olarak planlayanların ümit ettiğinden fazlasıyla başarılıydı. Yürüyüş olarak, herhangi bir çağdaki askeri tarih açısından birkaç kıyaslanabilir benzeri vardı. İngilizlerin 1940'da İtalyan Taranto donanma üssüne yaptıkları sürpriz uçak gemisi saldırısı bile daha büyük strateji içermesine ve İtalyan donanmasının etkisizleştirilmesine rağmen Pearl Harbor saldırısından daha büyük yıkıcı ve zarar verici şekilde etkili değildi. Kayıplardan dolayı, Birleşik Devletler Donanması ve Ordu hava kuvvetleri, Filipinlerin Japonlar tarafından istilası sırasında ve/veya Pasifik Savaşında, saldırıdan sonraki altı ay boyunca herhangi bir etkili rol oynayamayacaktı. Birleşik Devletler Pasifik Donanması aslında o an için oyundan çıkmıştı ve Japonya, Pasifik'teki "donanma rekabetinde" şu an için endişeden uzaktaydı. Bunu Güneydoğu Asya'nın, Güneybatı Pasifik'in işgali ve savaşın Hint Okyanusunun uzaklarına kadar taşınması takip etti.
Pearl Harbor, Amerikan toprakları olarak en önemli saldırıya maruz kalmış olmasına rağmen, Filipinler ve Wake Adasını da içeren II. Dünya Savaşı sırasında Kuzey Amerika'daki ABD topraklarına birkaç saldırı daha vardır.

Japon görüşleri



1941 yıllarındaki harita üzerine Japon propaganda karikatürü, Japonya'nın Birleşik Devletleri Filipinlerden ablukaya alışını konu alıyor
İmparatorluk hükümetinin Japon toplumunu Amerika ile savaşa hazırlamak için yaptığı propagandalara rağmen birçok Japon'un takdir ettiği Amerika ve Müttefik Güçler ile savaşa girmiş olma haberi, Japon Kamuoyunda sürpriz ve korku etkisi bıraktı. Yinede Japon halkı Japonya ve yöresinde yaşıyordu ve hükümetlerinin bu saldırı kararını 1945 yılında teslim olana kadar kabul ettiler ve desteklediler.[15] Yamamato, üçüncü bir saldırı dalgası başlatıp uçak gemileri ve yakıt depolarını yok etmediği için Nagumoya kızgındı.
Zamanın Japon ulusal liderleri Japon-Amerikan ilişkilerinin Japonya'nın Çini işgali ile bozulduğuna, ABD ile bir savaşın kaçınılmaz olduğuna inanıyor gibi görünüyorlardı. 1942 tarihinde Saburo Kurusu, Birleşik Devletlerdeki resmi büyükelçi "Büyük Doğu Asya'daki savaşın kaçınılmaz tarihi"nde bir adres vermişti."[16] O savaşın sorumluluğunun Washington'un Japonya'ya uzun süren düşmanlık ifade eden davranışında olduğunu söylüyordu. Kurusu'ya göre, provokasyonlar San Francisco Okul kazası ve Japon göçmenler üzerindeki Amerikan ırkçı tutumu ile başlamış, Birleşik Devletler ile müttefiklerinin hammadde ve petrol boykotu ile zirveye ulaşmış ve Japon İmparatorluğunun davranışları ve ilgisi tamamen Asya üzerinde iken tersine çevirmişti. Pearl Harborın kendisi Birleşik devletlerin verdiği ültimatom, Hull Notası yüzünden gerçekleşmişti ve sürpriz saldırı haince değildi, çünkü böyle bir şey Japon Amerikan ilişkileri çöktüğünden ve ilgileri tamamen çeliştiğinden beri beklenilmeliydi.
Birçok Japon hâlâ kendilerinin Birleşik Devletler ve müttefiklerinin kendi ulusal güvenliklerine ve ulusal ilgilerine tehdidinden dolayı ve ambargolar ile Birleşik devletler, İngiltere, Hollanda gibi batı güçleri ile işbirliği yapmadıkları için bir savaşın içine "itildiğini" düşünmekte ve inanmaktadır. Ambargo tüm Japon İmparatorluğun askerî operasyonlarını besleyen petrol için yapılmıştı.[17] Örnek olarak Japan Times, Asahi Shimbun 'un sahibi olduğu ve İngilizce yayınlana basın organı, 2000lerin başında Kurusu'nun Pearl Harbor hakkında yorumlarını yayınladı.[18] Japon yazarlar binlerce Amerikan askerinin öldürülmesine karşı binlerce Japon sivilin hava saldırılarında öldürüldüğü zıtlığını tekrar ettiler..[19] Hiroşima ve Nagazaki'ye atom bombasının atılmasıdan bahsetmeden.
Savaşın kaçınılmaz farkına rağmen, birçok Japon Pearl Harbor saldırısının taktiksel başarısına rağmen Birleşik Devletleri engellemek için çatlak bir strateji olduğuna inanmaktadır. Bir köşe yazarının saldırıya övgüsü olarak:
Pearl Harbor saldırısı parlak bir taktikti, fakat stratejinin bir parçası çelik kadar sert ve kiraz çiçekleri kadar güzel bir ruhun maddi olarak zengin Birleşik devletleri yeneceği inanışı üzerine kuruluydu. Bu strateji çöktü, ve bunu Japonya'nın "Nihai" yenilgisi takip etti.[20]
1991 yılında, Japon Dışişleri bakanlığı, "1941'de Japonya, Washington saati ile 13:00 de, saldırının planlanan başlangıcından 25 dakika önce resmi bir savaş deklarasyonunu yayınlamayı planladı" açıklamasını yaptı. Görülüyordu ki Japon hükümeti resmi olarak görüşmeleri kesmeyen, yalnızca savaş deklarasyonu yapan "14 parçalı mesajı" ima ediyordu. Ancak çeşitli gecikmelerden dolayı Japon büyükelçisi savaş deklarasyonunu saldırı başlamadan önce sunamadı. Japon hükümeti bu gecikmeden dolayı özür diledi. Japon İmparatorluğu askeri liderleri saldırı hakkında karışık duygulara sahipti. Yamamoto görüşmelerin beceriksizce kesilmesinden dolayı mutsuzdu. Ve bunu "Korkarım uyuyan devi uyandırdık ve korkunç kararla onu doldurduk." şeklinde dile getirdi. Belki bu sözlerle bile tam olarak ifade edememiş olabilir, cümlesi saldırı hakkındaki duyguları tarafından ele geçirilmiş gibi durmaktaydı. bir önceki yılda yaptığı konuşmasında şunu ifade etmiştir " Altı ay boyunca çılgınlar gibi koşabilirim... sonrasında başarı için hiçbir ümidim yok".[21]
II. Dünya Savaşı sırasındaki ilk başbakan Hideki Tojo sonra şunları yazdı:
Bugüne yansıttığımız zaman, Pearl Harbor saldırısı cennetten gelen kutsama gibi görünen bir sürpriz başarısında olmalıydı.
Deniz Kuvvetleri Komutanı Isoroku Yamamoto savaş olasılıkları sırasında şuna dikkat çekti,
Japonya ile Birleşik Devletler arasında düşmanlıklar bir kez ortaya çıktığında Guam ve Filipinler`i almamız yetmez, Hawaii ve San Francisco da alınmalıdır. Washington'a kadar ilerlemeli ve anlaşmayı Beyaz Sarayda imzalamalıyız. Politikacılarımızın (Japon-Amerikan savaşı hakkında hafif konuşanlar) sonuca güvenleri varsa, gerekli özveriyi sağlamak için hazırlandıklarını merak ediyorum?[22]

Uzun dönemde etkileri



Japonların NAS Kaneohe saldırısı sırasında hayatlarını kaybeden askerler için hazırlanan tören.


Saldırı Amerikanların Japonlara karşı olan duygularını alevlendirdi (afişte "Pearl Harbor intikamı- mermilerimiz bunu yapacak" yazmakta).
Genel görüş, ilk zaferlerinin kolaylığından dolayı Japonların zafer sarhoşluğunun kurbanı olduğu yönündedir. Hala bu savaşın "Amerika'ya yıkıcı nefes" olarak algılanmasına rağmen sadece üç gemi açık olarak yokedilmişti. Arizona, Oklahoma ve eski Utah (daha sonra tatbikatlarda hedef gemi olarak kullanıldı) zırhlılarıydı ev yine de kullanılabilir birçok malzeme kurtarılabilmişti ki bunların içinde Arizonanın iki ana tareti de dahildi. Arizona 'nın ana taretinin magazininin patlaması ve Oklahoma 'nın alabora oluşu çok ağır hasar vermişti. Saldırı sırasında batan dört gemi California, West Virginia ve Nevada daha sonra kurtarılarak göreve geri dönmüştü. California ve West Virginia etkili dikkat çekecek şekilde desteklenmiş torpido savunma sistemine sahipti ki aldığı büyük derecede patalayıcı darbelere rağmen mürettebatının çoğunu saldırıdan koruyabilmişti. Sağlam kurtulan gemilerden çoğu, eskimiş 5"lik toplarının Japon tehditine daha iyi cevap verebilecek DP topları ile değiştirilmesi de dahil olmak üzere ağır tamiratlardan geçirildi. Cassin ve Downes muhripleri yapı olarak tamamen zarar görmüşlerdi ama makine kısımları çalışıyordu ve sökülüp yeni teknelere takıldı, isimlerini kaybettiler ama Shaw ortaya çıktı ve hizmete girdi.
Saldırıya katılan 22 Japon gemisinden savaş sonunda sadece bir tanesi kurtulabildi. 2006 yılında ise saldırı sırasında Pearl Harbor da olan, sadece bir Amerikan gemisi yüzer durumdaydı: USCGC Taney (WHEC-37)|Sahil Güvenlik Kotrası Taney.
Uzun dönemde, Pearl Harbor saldırısı Japonya için stratejik bir hataydı. Aslında saldırıyı tasarlayan Amiral Yamamoto, başarılı bir saldırının bile savaşı kazanmaya yetmeyeceğini tahmin etmişti, çünkü Amerikan üretim kapasitesi çok büyüktü. Japonların asıl hedeflerinden bir tanesi pasifikte üstlenmiş üç Amerikan uçak gemisini yok etmekti, ama orada değillerdi: Enterprise Wake Adasından dönüyordu, Lexington Midway Adası açıklarındaydı ve Saratoga San Diegoda Puget Sound Donanma Tersanesinde tamirat için bekliyordu. Birçok Birleşik Devletler zırhlısının görev dışı kalması Japonlar açısından muazzam bir başarı Her iki donanma ve dünya çapındaki diğer araştırmacılar tarafından olarak kabul edilmiştir.
  • USS Lexiongton (CV-2)
  • USS Saratoga (CV-3)
  • USS Enterprise (CV-6)
Saldırı her nekadar geniş ölçülü bir yıkım için kayda değerse de, uzun dönem için kayda değer bir şey ifade etmemektedir. Japonya, Amerikan Uçakgemilerini yoketmiş olsaydı, Birleşik Devletler, Pasifik Filosu açısından önemli bir darbe yemiş olacak ve bir yıl belki daha fazla bir süre toparlanamayacaktı. Böyle olunca Zırhlıların elenmesi, Birleşik Devletlere zırhlıların yerine uçakgemileri ve denizlatılar koymaktan ve bütün inancını bunlara yüklemekten başka bir seçenek bırakmadı ki bu araçlar Amerikan Donanması Japon saldırısını bu araçlarla durduracak ve nihayetinde geri sürecekti. Japon stratejisinin en büyük yanılgısı ise son Pasifik savaşı her iki donanmanın zırhlıları arasında olacaktı ve sonuç olarak Yamamoto zırhlılarını hiçbir zaman olmayacak kesin bir zırhlı savaşı için biriktirecekti.
Sonuç olarak, listelenmeyen hedefler, denizaltı üssü ve eski Karargah binası, diğerlerinden çok daha önemliydi. Japonyanın ekonomisini durduran ve petrol transferini aksatan, büyük gemileri hareketsiz bırakan denizaltılardı. Ve eski karargah binasının bodrumunda kriptoanalitik birimi Hypo İstasyonu bulunuyordu.

Galeri

Japon asıllı ABD vatandaşları ve ABD'de ikamet eden Japonlar toplama kamplarına sevkedilmişlerdir.
  • Manzanar toplama kampı
  • Amache toplama kampına sevkedilen Japonlar
  • San Pedro'dan Santa Anita'ya sevkedilirken
  • Amache toplama kampı

Tarihsel önemi



Hickam Hava Kuvvetleri Komutanlığı Merkez Üssü binasındaki kurşun delikleri bugün de görülebilmektedir.


Anti-Japon duygusu II. Dünya Savaşı sırasında Birleşik Devletlerde sivrildi. Hükümet maddi yardımları ile ırkçı basmakalıpları içeren propaganda posterlerinin yapılmasını destekledi. Burada Mihver Devletlerinin liderlerinden Adolf Hitler ve Hideki Tojo görülmektedir
Bu savaşın tarihi değiştiren etkileri olmuştur. Japon Deniz Kuvvetleri'nin ABD donanmasındaki uçak gemilerini batırmakta başarısız olması etkinin askeri boyutunu önemsiz kılmıştır. Kaldı ki, uçak gemileri batmış olsaydı dahi bu Japonya'ya uzun dönemde yardımcı olamayacaktı. Saldırı ABD'yi ve onun dev endüstriyel ekonomisini İkinci Dünya Savaşı'na yöneltmiştir ve Birleşik Devletler müttefiklerine Almanya, İtalya ve Japonya'yı yenmeleri için büyük miktarda silah ve cephane yardımı yaparak 1945'deki kesin yenilgiyi etkilemiştir.
Birleşik Krallık'ın başbakanı Winston Churchill Pearl Harbor Saldırısı'nın ABD'yi sonunda savaşa çektiğini duyduktan sonra şunları yazdı:
"Yoğun duygular ve heyecanla dolduktan sonra yatağıma giderek kurtulmuş ve müteşekkürlerin uykusunu uyudum."[23] Müttefiklerin savaşı kazanması ve ABD'nin dünyada baskın bir güç haline gelmesi uluslararası politikayı değiştirdi ve günümüzde hala etkilemektedir.
Askeri tarih açısından, Pearl Harbor Baskını uçak gemisinin deniz savaşındaki önemini gözler önüne serdi ve bu gemiler savaş gemisinin filoda sahip olduğu en önemli yere geçti. Ancak bu gelişme daha ilerideki savaşlardan sonra (Mercan Denizi Savaşı ve Midway Savaşı) dünya deniz kuvvetlerince aşikar olmuştur.
[kaynak belirtilmeli]

Kyūgunşin

 
"Kō-hyōteki" ile saldırıya katılıp ölenler 8 Nisan 1943'te "Kyūgunşin" (九軍神: Dokuz Askerî Tanrı) ilan edilmişlerdir.

Onur Madalyası

Mervyn S. Bennion *, John William Finn, Francis C. Flaherty *, Samuel G. Fuqua, Edwin J. Hill *, Herbert C. Jones *, Isaac C. Kidd *, Jackson C. Pharris, Thomas J. Reeves *, Donald K. Ross, Robert R. Scott *, Peter Tomich *, Franklin van Valkenburgh *, James R. Ward *, Cassin Young Onur Madalyası ile ödüllendirilenler.[24]

Mitolojik durumu

Pearl Harbor Amerikan tarihinde 1812 Savaşından sonra ilk kez ana toprakların başka bir devlet tarafından saldırıya uğraması açısından önemli bir yere sahiptir. Olay efsanevi bir durum varsayılır ve durumun önemi 60 yıl sonra Dünya Ticaret Merkezi ve Pentagon'a gerçekleşen 11 Eylül saldırılarının anında Pearl Harbor saldırısı ile karşılaştırılması ile sivrilmiştir.

Kültürel etkisi

Pearl Harbor saldırısı ve ardından gelen Pasifik savaşı, Japonlara, Japon-Amerikanlara ve benzer fiziksel özellikteki Asyalılalara karşı şüpheyi, düşmanlığı ve nefreti besledi. Saldırı elaltından yapılmış gibi görünmekle beraber "haince" ve "sinsi bir saldırı" olarak algılandı. Gerek Amerikalı Japonlara gerekse Kanadalı Japonlara karşı etnik bir düşmanlığı oluşturdu.
Saldırı aynı zamanda Amerikan-Japon filmi Tora! Tora! Tora! (1970), ve Amerikan filmi Pearl Harbor (2001) ve çeşitli Japon yapımları ile sinemaya da taşındı.

Dip notlar

  1. ^ Curt Storlazzi, USGS Araştırmacıları, Ulusal Park Hizmetleri Arkeologu ile beraber USS Arizona etrafında yaşamın durumunu araştırdı, Soundwaves, Aralık 2002.
    Ulusal Park Hizmetleri, USS Arizona Anıtı Miras Kaynakları Yönetimi 2003.
  2. ^ Roland H. Worth, Jr., Savaştan başka çare yok: Japonya üzerindeki Amerikan Ambargosu ve Pasifikteki savaşın patlak vermesi (Jefferson, Kuzey Carolina: McFarland, 1995). ISBN 0-7864-0141-9
  3. ^ Yuichi Arima, Pearl Harbor'a giden yol:ABD Japonyaya karşı, ICE Çalışmaları no:118, Aralık, 2003 (accessed April 10, 2006).
  4. ^ Şowa Tenno no dokuhaku haçi-jikan (Şowa İmparatorunun sekiz saatlik monologu) (Tokyo: Bungei-shunju, 1990).
  5. ^ Tayvan'daki Yuşan'ın eski adı Niitaka-yama geldiği düşünülmektedir. Ancak Japon Deniz Kuvvetlerinin şifre kodu tablosuna Niitaka-yama kelimesi kayıtlı olmadığı için tartışılmalıdır.
  6. ^ Japonca metni: 臨時ニュ－スを申し上げます。臨時ニュ－スを申し上げます。大本営陸海軍部午前６時発表、帝国陸海軍部隊は本８日未明、西太平洋において、アメリカ、イギリス軍と戦闘状態に入れり Dinle İzle
  7. ^ John Rodgaard et al., "Pearl Harbor—Dipten gelen saldırı," Donanma Tarihi, Aralık 1999 (accessed June 10, 2005).
  8. ^ Japonca: ト ト ト; Japonca mors koduna göre "・・－・・ ・・－・・ ・・－・・"
  9. ^ Japonca: トラ トラ トラ; Japonca mors koduna göre "・・－・・ ・・・ ・・－・・ ・・・ ・・－・・ ・・・"
  10. ^ Stetson Conn et al, "Bölüm 7 - Pearl Harbor Saldırısı" Birleşik Devletleri ve karakollarını korumak, Birleşik Devletler Ordusu Askeri Tarih Merkezi Washington, D.C., 2000
  11. ^ Artfiberglass.com The Cynthia Olson URL erişim tarihi: 28 Haziran 2008
  12. ^ The California State Military Museum erişim tarihi: 20 Temmuz 2008
  13. ^ Kelley L. Ross, "Pearl Harbor Vuruş Gücü" (accessed June 10, 2005).
  14. ^ BBC URL erişim tarihi: 28 Haziran 2008
  15. ^ Robert Guillain, Tokyo'yu yanarken gördüm: Bir şahidin dilinden Pearl Harbor'dan Hiroshima'ya (J. Murray, 1981). ISBN 0-7195-3862-9
  16. ^ Saburo Kurusu,Uzakdoğu Asya'daki savaşın tarihsel kaçınılmazlığı, Yabancı yayınların istihbaratı bölümü, Tokyo, 26 Kasım, 1942 (accessed June 10, 2005).
  17. ^ Haruko Taya & Theodore F. Cook, Savaştaki Japonya: Bir Sözlü Tarih (New Press; Reprint edition, 1993). ISBN 1-56584-039-9
  18. ^ Charles Burress, "Önyargılı tarih ABD yi Pearl Harbor hakkında büyüler," Japan Times, Temmuz 19, 2001 (accessed June 10, 2005);
  19. ^ Hiroaki Sato, "New York'tan Görünüş : Amerikanın 'İyi Savaş' mitinin doğrusu," Japan Times, June 25, 2001 (accessed June 10, 2005);
  20. ^ Burritt Sabin, "Savaşın Mirası: Trajik bir çağın çöküşü," Japan Times, 8 Şubat 2004 (accessed June 10, 2005).
  21. ^ Isoroku Yamamoto'dan Shigeharu Matsumoto (Japon Kabine Bakanı) ve Fumimaro Kondoye'ya (Japon Başbakanı), Güneşe karşı kartal: Japonlara karşı Amerikan savaşı Ronald Spector (Vintage, 1985).
  22. ^ National Geographic
  23. ^ Churchill, Winston. The Second World War, Vol. 3. s. 539. 
  24. ^ * Ölümünden sonra ödüllendirilenler.Onur Madalyası Celpleri, U.S. Army Askeri tarih merkezi.

Kaynakça

  1. Kiroku Hanai "Birleşik Devletler Savaş İdaresi:Orantılılık duygusu yok," Japan Times, 28 Eylül, 2004 (accessed June 10, 2005);
  2. Gregory Clark, "İşlenmiş savaş suçlarının dökümü," Japan Times, 15 Nisan, 2005 (accessed June 10, 2005).
  3. McCollum Muhtırası Roosevelt Yönetiminin 1940 yılına ait yönetimin Japonya ile savaş için provokasyon planlarını içeren bir iç dokümanı (1994 yılında açıklandı)

Kitaplar

  • Gordon W. Prange, At Dawn We Slept (McGraw-Hill, 1981), Pearl Harbor: The Verdict of History (McGraw-Hill, 1986), and December 7, 1941: The Day the Japanese Attacked Pearl Harbor (McGraw-Hill, 1988). This monumental trilogy, written with collaborators Donald M. Goldstein and Katherine V. Dillon, is considered the authoritative work on the subject.
  • Walter Lord, Day of Infamy (Henry Holt, 1957) is a very readable, and entirely anecdotal, re-telling of the day's events.
  • W. J. Holmes, Double-Edged Secrets: U.S. Naval Intelligence Operations in the Pacific During World War II (Naval Institute, 1979) contains some important material, such as Holmes' argument that, had the U.S. Navy been warned of the attack and put to sea, it would have likely resulted in an even greater disaster.
  • Michael V. Gannon, Pearl Harbor Betrayed (Henry Holt, 2001) is a recent examination of the issues surrounding the surprise of the attack.
  • Frederick D. Parker, Pearl Harbor Revisited: United States Navy Communications Intelligence 1924–1941 (Center for Cryptologic History, 1994) contains a detailed description of what the Navy knew from intercepted and decrypted Japan's communications prior to Pearl.
  • Henry C. Clausen and Bruce Lee, Pearl Harbor: Final Judgement, (HarperCollins, 2001), an account of the secret "Clausen Inquiry" undertaken late in the war by order of Congress to Secretary of War Stimson.
  • Robert A. Theobald, Final Secret of Pearl Harbor (Devin-Adair Pub, 1954) ISBN 0-8159-5503-0 ISBN 0-317-65928-6 Foreword by Fleet Admiral William F. Halsey, Jr.
  • Albert C. Wedemeyer, Wedemeyer Reports! (Henry Holt Co, 1958) ISBN 0-89275-011-1 ISBN 0-8159-7216-4
  • Hamilton Fish, Tragic Deception: FDR and America's Involvement in World War II (Devin-Adair Pub, 1983) ISBN 0-8159-6917-1
  • John Toland, Infamy: Pearl Harbor and Its Aftermath (Berkley Reissue edition, 1986 ISBN 0-425-09040-X) is an excellent account by a Pulitzer Prize winning author, though thought by some not to back up his claims as thoroughly as expected by academic conventions.
  • Robert Stinnett, Day of Deceit : The Truth About FDR and Pearl Harbor (Free Press, 1999) A study of the Freedom of Information Act documents that led Congress to direct clearance of Kimmel and Short. ISBN 0-7432-0129-9
  • Edward L. Beach, Scapegoats: A Defense of Kimmel and Short at Pearl HarborISBN 1-55750-059-2
  • Andrew Krepinevich, http://www.csbaonline.org/4Publications/Archive/R.20020225.Lighting_the_Path_/R.20020225.Lighting_the_Path_.pdf (Center for Strategic and Budgetary Assessments) contains a passage regarding the Yarnell attack, as well as reference citations.
  • Roberta Wohlstetter, Pearl Harbor: Warning and Decision, (Stanford University Press: 1962). Regarded by many as the most important work in the attempt to understand the intelligence failure at Pearl Harbor. Her introduction and analysis of the concept of "noise" persists in understanding intelligence failures.
  • John Hughes-Wilson, Military Intelligence Blunders and Cover-Ups. Robinson, 1999 (revised 2004). Contains a brief but insightful chapter on the particular intelligence failures, and broader overview of what causes them.

İlgili şarkılar

  • "Savaş Gemisi Marşı" (軍艦行進曲 "Gunkan Kōshinkyoku", Tōkichi Setoguchi, 1900) Dinle
  • "Denizde giderse" (海行かば "Umi Yukaba", beste: Kiyoshi Nobutoki, 1937) Dinle
  • "Pazartesi, Pazartesi, Salı, Çarşamba, Perşembe, Cuma, Cuma (Filo hizmeti)" (月月火水木金金 - 艦隊勤務 "Getsu Getsu Ka Sui Moku Kin Kin - Kantai Kinmu" beste: Shiyo Eguchi, 1940) Dinle
  • "Hawaii Büyük Deniz Savaşı" (ハワイ大海戦 "Hawai Dai Kaisen") DinleDinle
  • "Büyük Asya Savaşı Deniz Kuvvetlerinin Şarkısı" (大東亜戦争海軍の歌 "Daitōa Sensō Kaigun no uta", 1942) Dinle

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Pearl Harbor Saldırısı ile ilgili çoklu ortam kategorisi bulunur.

0 yorum:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

Etiketler

Copyright © TARİHİN TOZLU SAYFALARI | Powered by Blogger

Design by Anders Noren | Blogger Theme by NewBloggerThemes.com